تفاوت اوتیسم در دختران و پسران
تقریباً از هر 44 کودک یک نفر در طیف اوتیسم قرار دارد. اگرچه تصور می شود که اوتیسم در مردان چهار برابر بیشتر از زنان است، اما ممکن است در واقع اینطور نباشد.
دکتر جسیکا میزاک، روانشناس متخصص در ارزیابی اوتیسم کودکان می گوید:« واضح است که هنگام شناسایی و تشخیص اوتیسم تفاوت جنسیتی وجود دارد، اما ممکن است در سن نیز تفاوت هایی وجود داشته باشد. بر اساس یک متاآنالیز از سال 2012 تا 2019، میانگین سنی که در آن کودکان مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند، 48 تا 60 ماه یا تقریباً پنج سال و نیم است.»
برای زنان، می تواند حتی بیشتر طول بکشد. مطالعات اخیر گزارش می دهد که زنان به طور معمول یک سال و نیم دیرتر از مردان تشخیص داده می شوند که اوتیسم دارند. تأخیر در تشخیص برای همه کودکان می تواند برای یادگیری و رشد مضر باشد.
علائم اوتیسم
به گفته دورین گرانپیشه، بنیانگذار مرکز اوتیسم و اختلالات مرتبط، اوتیسم دارای طیف وسیعی از علائم است که می تواند بسیار متفاوت باشد. او می گوید:« اوتیسم طیف وسیعی از علائم را دارد و هر کودکی ممکن است علائم مربوطه را نشان ندهد. به همین دلیل است که به آن طیف می گویند. اما از مهم ترین این علائم می توان به تأخیر در ارتباطات و رفتارهای اجتماعی و همچنین رفتارهای تکراری کلیشه ای اشاره کرد.
درباره نیازهای ویژه اوتیسم کودکان (6 تا 12 سال) بیشتر بدانید.
دکتر میزاک می افزاید: «از منظر ارتباطات اجتماعی این مشکلات می تواند شامل اختلالاتی در رابطه متقابل اجتماعی-عاطفی، ارتباط غیرکلامی و مهارت های رابطه باشند».
به گفته دکتر میزاک، این موارد می تواند شامل مشکلات زیر باشد:
- مشکلات در مکالمه و گفتگوهای پشت سر هم
- عدم به اشتراک گذاری اطلاعات با دیگران
- عدم به اشتراک گذاشتن احساسات با دیگران
- نشان دادن عکس العمل های غیر منطقی
- مشکلات در آغاز ارتباطات اجتماعی
- مشکلات در پاسخگویی به درخواست های اجتماعی
- ترکیب غیرمعمول استفاده از ارتباطات کلامی و غیرکلامی
- تماس چشمی غیر معمول
- زبان بدن غیر معمول
- مشکل در درک ژست ها و زبان بدن افراد
- عدم وجود حالات چهره
- عدم ارتباط غیرکلامی
- دشواری در تغییر رفتار متناسب با زمینه های مختلف اجتماعی
- بازی با افراد خیالی و صحبت کردن با آن ها
- پرهیز از اشتراک گذاشتن وسایل با باقی افراد
- مشکلات دوست یابی
- بی علاقگی به همسالان
- کنار آمدن بهتر با بزرگسالان بیشتر از همسالان!
به گفته دکتر میزاک، الگوهای بالقوه محدود و تکراری رفتار، علایق یا فعالیت ها ممکن است شامل این رفتارها باشد:
- حرکات حرکتی مداوم و تکراری، مانند تکان دادن دست، راه رفتن با انگشتان پا یا چرخیدن
- استفاده مکرر از اشیاء، مانند ردیف کردن اسباب بازی ها، ضربه زدن، یا چرخاندن اسباب بازی های خاص
- الگوهای گفتاری تکراری، مانند اکولالیا یا استفاده مکرر از عبارات خاص
- عکس العمل های شدید و غیر عادی برای یک موضوع کوچک و کم اهمیت
- عدم تمایل به تغییر
- الگوهای رفتاری تشریفاتی
- مشکلات با انتقال و رفت و آمد
- الگوهای تفکر سفت و سخت و ثابت
- نیاز به یک مسیر مشابه یا خوردن یک غذای مشابه هر روز
- علایق بسیار محدود و ثابت
- شدت یا تمرکز غیر عادی روی چیزها یا عدم تمرکز (صفر یا صد )
- وابستگی شدید به اشیاء غیرمعمول یا مشغول شدن به آنها
- تفریحات بیش از حد محدود شده
- واکنش بیش از حد به احساسات
- علایق غیرمعمول در محیط زندگی
- بی تفاوتی آشکار نسبت به درد یا سردی و گرمی
- واکنش نامطلوب به صداها یا بافت های خاص (به عنوان مثال بعضی از آنها از الگوهای منظم تکرار شونده حالت روانی می گیرند!)
- بوییدن یا لمس بیش از حد اشیا
- شیفتگی بصری با نور یا حرکت
آیا اوتیسم در مردان و زنان متفاوت است؟
دکتر گرانپیشه توضیح می دهد که به طور کلی، مردان و زنان مبتلا به اوتیسم یکسان هستند. با این حال، برخی از ویژگی های اوتیسم ممکن است از نظر اجتماعی برای دختران قابل قبول تر در نظر گرفته شود. برای مثال، ساکت بودن، خجالتی بودن، منفعل بودن یا منزوی بودن ممکن است در یک دختر جوان قابل قبول تلقی شود و به اندازه زمانی که این رفتارها در یک پسر دیده می شود، نگرانی ایجاد نمی کند. در نتیجه، ممکن است دختران در سنین بالاتر تشخیص داده شوند.
استفانی چورما، زن مبتلا به اوتیسم که دیر تشخیص داده شده است، و مدیر عامل شرکت The Good Love است، توضیح می دهد که برخی از کودکان ممکن است به “نقاب زدن”(رفتار غیر واقعی و تظاهر کنند کسی هستند که نیستند) روی بیاورند، که فرآیند ظریف “عملکرد” عصبی است. او توضیح می دهد:«افراد مبتلا به اوتیسم از کودکی یاد می گیرند تا با همسالان هماهنگ شوند.»
چورما نقاب زدن را اینگونه توصیف می کند: «به دست گرفتن موضوع مکالمه و تبدیل آن به یک الگوی از پیش تعیین شده، فشار بر فرسودگی اوتیسمی برای اجرا در محل کار و لباس پوشیدن یا رفتار کردن مانند بقیه افراد و دوستان». او می گوید: یکی از هزینه های تظاهر کردن «نیاز به زمان زیادی برای جبران پس از تعاملات اجتماعی» است.