آیا اوتیسم در کودکان یک معلولیت محسوب می شود؟
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یا اوتیسم، اختلال عصبی رشدی است که بر توانایی فرد در یادگیری، برقراری ارتباط و تعامل با دیگران تأثیر می گذارد.
معمولا از هر 44 کودک، 1 نفر مبتلا به اوتیسم است. اغلب قبل از 2 سالگی ظاهر می شود. با این حال، می توان آن را در هر زمانی از زندگی، از جمله بزرگسالی، تشخیص داد.
از نظر پزشکی و قانونی، اوتیسم یک معلولیت است. اما به گفته متخصصان سلامت روان، همه افراد مبتلا به اوتیسم به عنوان معلول شناخته نمی شوند.
مروری بر اوتیسم:
اوتیسم گروهی از اختلالات عصبی و رشدی است. علائمی که اغلب در دوران کودکی ظاهر می شوند، می توانند از نظر نوع و شدت متفاوت باشند.
هیچ آزمایش پزشکی مانند آزمایش خون یا عکس برداری وجود ندارد که بتواند به متخصصان در تشخیص اوتیسم کمک کند. در عوض، پزشکان رفتار و رشد فرد را برای تشخیص بررسی می کنند.
اگر علائم فرد معیارهای خاصی داشته باشد، پزشک تشخیص می دهد.
آیا اوتیسم از نظر پزشکی ناتوانی محسوب می شود؟
برای درک دیدگاه های مختلف اوتیسم، دانستن تفاوت بین “اختلال” و “ناتوانی” بسیار کمک کننده است. اختلال یک مشکل در سلامتی است که بر عملکرد معمول ذهن یا بدن تأثیر می گذارد. به طور خاص، اختلال روانی شامل مسائل شناختی، عاطفی و رفتاری است.
از دیدگاه پزشکی، اوتیسم یک اختلال روانی است. کیسا پوردن روان درمانگر، می گوید که به این دلیل اختلال نامیده می شود که تأثیرات عصبی، روانی و اجتماعی بر زندگی فرد دارد.
به گفته منبع مورد اعتماد مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، ناتوانی “هر بیماری ای در بدن یا ذهن است که انجام برخی فعالیت ها و تعامل با دنیای اطراف را برای فرد مبتلا دشوارتر می کند.”
اوتیسم به عنوان یک ناتوانی در نظر گرفته می شود. این به این دلیل است که علائم آن می تواند مسیریابی هنجارهای عصبی را برای فرد دشوار کند.
چرا اوتیسم یک ناتوانی پزشکی است؟
متیو ادلشتاین، روانشناس، توضیح می دهد:«اختلال طیف اوتیسم یک ناتوانی رشدی است که ناشی از تفاوت در رشد مغز است. به طور معمول، این باعث تاخیر در یادگیری و رشد می شود.»
به طور کلی، افراد مبتلا به اوتیسم دارای این ویژگی ها هستند:
مشکلات ارتباط اجتماعی و تعامل
رفتارها یا علایق محدود یا تکراری
تاخیر در مهارت های زبانی، حرکتی، شناختی یا یادگیری
مشکل در توجه
برای افراد اوتیستیک، این ویژگی ها می تواند تعامل در مدرسه، محل کار و سایر محیط های اجتماعی را دشوار کند. در نتیجه، به عنوان یک ناتوانی پزشکی در نظر گرفته می شود.
توجه به این نکته مهم است که ویژگی های اوتیسم از نظر نوع و شدت متفاوت است. طیفی از علائم وجود دارد.
میزان ناتوانی به نوع و شدت این علائم بستگی دارد.
آیا اوتیسم از نظر حقوقی معلولیت محسوب می شود؟
از منظر حقوقی، اوتیسم به عنوان ناتوانی طبقه بندی می شود.
این بدان معناست که افراد اوتیستیک تحت قانون محافظت می شوند. این یک قانون است نه یک برنامه. این بدان معناست که نیازی به درخواست برای پوشش یا مزایا نیست.
شارون کای اوکانر، روان‌درمانگر، توضیح می دهد که افراد اوتیستیک به طور قانونی از مزایای مختلفی برخوردار هستند. این شامل تسهیلات معقول در مدرسه و محل کار می شود.
این پشتیبانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
پشتیبانی حسی (مانند مربیان شنوایی)
سازگاری با محیط (مانند کلاس هایی با افراد محدود)
محیط های مختلف (مانند کار از خانه)
برنامه های اصلاح شده
آموزش فردی خارج از کلاس
ارائه یک مراقب برای کار با فرزندتان
آیا افراد مبتلا به اوتیسم به عنوان معلول شناخته می شوند؟
از منظر پزشکی و حقوقی، اوتیسم یک معلولیت محسوب می شود. اما وقتی نوبت به خودشناسی می رسد، همیشه اینطور نیست.
به عبارت دیگر، برخی از افراد اوتیستیک به عنوان معلول شناخته می شوند، در حالی که برخی دیگر اینطور نیستند. این ممکن است به عوامل مختلفی بستگی داشته باشد:
سطح حمایت مورد نیاز:
به گفته پرودن، افرادی که نیاز به انواع حمایت دارند ممکن است خود را معلول در نظر بگیرند.
پرودن می گوید در مقابل، افرادی هستند که «ممکن است به حمایت کمتری نیاز داشته باشند و خود را معلول نبینند».
درباره تقویت عضلات دست کودکان با تمرینات ساده در منزل بدانید
محیط:
محیط یک فرد همچنین بر اینکه آیا او به عنوان معلول شناخته می شود تأثیر می گذارد. همانطور که پرودن توضیح می دهد، “محیط می تواند نقش بزرگی در تعیین راحتی و توانایی ما برای پیشرفت داشته باشد.”
به عنوان مثال، برخی از افراد ممکن است با مدل اجتماعی زندگی کردن ناتوان شناسایی شوند. همچنین ممکن است احساس کنند که چالش های آنها به دلیل زندگی در محیطی است که با توجه به نیازهای عصبی و حسی آن ها ایجاد نشده است.
تغییر دیدگاه های اجتماعی:
روایت پیرامون تنوع عصبی و اوتیسم در حال تغییر است. همانطور که پرودن اشاره می کند، گروهی از کودکان و بزرگسالان در حال رشد هستند که اوتیسم خود را به عنوان یک ابرقدرت و نه یک محدودیت می بینند.
پرودن می گوید: این افراد «همچنین فداکارانه از خود و دیگران حمایت می کنند که به‌عنوان توانمند و پذیرفته شده دیده شوند، نه کسی که اوتیسم دارد و دیگر کاری از دستش بر نمی آید!».
ادلشتاین می افزاید: «هر فرد مبتلا به اوتیسم به شیوه خود منحصر به فرد است و آنها آزادند که به هر شکلی که به نظر می رسد خود را شناسایی کنند. به عنوان مثال، “بسیاری از افراد با عملکرد بالا و اوتیسم ترجیح می دهند به جای نقاط ضعف خود، نقاط قوت شخصی خود را شناسایی کنند.”
باز هم، توجه به اینکه چگونه با آن ها صحبت می کنید می تواند به حمایت از این دیدگاه های مثبت کمک کند.