در مقاله پیشین راجع به چندی از اختلالات رفتاری در سنین پایین توضیح داده شد. در ادامه به باقی شایع ترین اختلالات در کودکان می پردازیم.
اختلال سلوک (DSM-5)
اختلال سلوک شامل الگوی مکرر نقض حقوق دیگران یا نقض مداوم قوانین اجتماعی متناسب با سن است. کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب به عنوان “بد” یا بزهکار در نظر گرفته می شوند، اما در واقع، آنها با یک بیماری روانی زندگی می کنند.برخی چیزها ممکن است کودک را در معرض افزایش خطر ابتلا به اختلال سلوک قرار دهد. کودک آزاری یا بی توجهی، شکست مدرسه، و تجربیات آسیب زای زندگی، همه عواملی هستند که در به وجود آمدن این اختلال نقشی اساسی دارند.
علائم
اختلال سلوک به عنوان بی توجهی به قوانین و رفتار به شیوه های غیرقابل قبول اجتماعی ظاهر می شود. کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب نسبت به دیگران احساس همدلی و احترام ندارند.
علائم اختلال سلوک عبارتند از
- پرخاشگری فیزیکی نسبت به افراد یا حیوانات
- تخریب اموال و خرابکاری
- فریبکاری و دروغگویی
- دزدی
نقض جدی قوانین (مانند فرار، ترک مدرسه، نقض مقررات منع رفت و آمد) کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب از مدرسه محروم می شوند. آنها ممکن است نیاز به مداخله پلیس داشته باشند و گاهی اوقات از مواد مخدر یا الکل استفاده می کنند.
در کدام مشکلات گفتار نیاز به درمانگر داریم؟
تشخیص و درمان
نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک ممکن است به مداخلات فشرده نیاز داشته باشند، مانند حمایت افراد داخل منزل. کودک مبتلا به اختلال سلوک به بزرگسالان بی اعتماد است که همین موضوع، درمان را پیچیده می کند.رفتار درمانی، روان درمانی، حمایت های تحصیلی و دارو ها همه ابزارهایی هستند که برای درمان اختلال سلوک استفاده می شوند. مداخله و درمان اولیه بهترین نتایج را به همراه دارد.
اختلال انفجاری متناوب
اختلال انفجاری متناوب (IED) یک بیماری روانی است که در دوران جوانی مورد مطالعه قرار نگرفته و تحت درمان قرار نگرفته است. این بیماری با اعمال خشونت آمیز و تخریب مکرر که نامتناسب با شرایط است مشخص می شود. این تنها اختلال بالینی است که با پرخاشگری تکانشی مشخص می شود.
علائم
IED دقیقاً شبیه یک عصبانیت است. کودکانی که IED دارند ممکن است چیزهایی را پرتاب کنند، وارد دعوا شوند و رفتارهای توهین آمیز از خود نشان دهند.
علائم IED عبارتند از
- خشم
- تحریک پذیری
- افکار رقابتی
- انرژی بالا
- تپش قلب، سفتی در قفسه سینه
- کج خلقی
- دعوا و داد و فریاد
- دعواهای فیزیکی
- تهدید به خشونت
- حمله به افراد یا حیوانات
- آسیب رساندن به اموال
تشخیص و درمان
پزشک، IED را از طریق ارزیابی دقیق تاریخچه پزشکی، سابقه روانی کودک و با وجود علائم پایدار که معیارهای خاصی را برآورده می کند، تشخیص می دهد. برای تشخیص IED، یک فرد باید دو بار در هفته به مدت سه ماه پرخاشگری کلامی یا فیزیکی نشان دهد، یا سه قسمت تخریب اموال را در طول 12 ماه نشان دهد یا سه قسمت از حمله را نشان دهد که در 12 ماه گذشته منجر به آسیب جسمی شده است. درمان IED معمولاً شامل ترکیبی از دارو درمانی و درمان شناختی رفتاری (CBT) است. تکنیک های مقابله مانند آرامش، یادگیری نحوه ترک موقعیت های استرس زا و اجتناب از مواد مخدر و الکل نیز می تواند کمک کننده باشد.
علل
علت دقیق اختلالات رفتاری ناشناخته است، اما تئوری هایی در مورد چگونگی ایجاد آنها وجود دارد. این امکان وجود دارد که عوامل یادگیری، رشد، محیطی و ژنتیکی نقش داشته باشند. کودکانی که سابقه خانوادگی اختلالات مصرف مواد، اختلالات شخصیتی و اختلالات خلقی دارند، در معرض افزایش خطر ابتلا به اختلالات رفتاری هستند.
درمان
هر چه زودتر بتوانید درمان اختلال رفتاری را شروع کنید، بهتر است. اگر علائمی از اختلالات رفتاری در کودک خود مشاهده کردید، بهتر است که فوراً به دنبال ارزیابی باشید.درمان ها بسته به تشخیص کودک شما و شدت اختلال متفاوت است. با پزشک همراهی کنید تا برنامه ای تهیه کنید که همه بتوانند به آن پایبند باشند.
روانشناسی کودک چیست و چرا بسیار اهمیت دارد؟
روان درمانی
روان درمانی اغلب جزء ضروری برای درمان اختلالات رفتاری است. روان درمانی فضایی را برای پردازش افکار و احساسات ارائه می دهد. همچنین می تواند مهارت‌های اجتماعی، مهارت های رفتاری و راه هایی برای مدیریت مناسب خشم را آموزش دهد. روان درمانی می تواند به ویژه برای کمک به فرد مفید باشد که چگونه رفتار خود را اصلاح کند. خانواده درمانی می تواند فضایی را برای حل تعارضات بین فردی و همچنین یادگیری راه های جدید برقراری ارتباط به شیوه ای سالم فراهم کند. دارو:دارو یک ابزار درمانی مفید برای بسیاری از اختلالات رفتاری است. دارو درمانی اغلب با روان درمانی همراه است.
داروهای رایج عبارتند از
- محرک هایی مانند آدرال (دکستروآمفتامین) و ریتالین (متیل فنیدات)
- داروهای غیر محرک مانند Strattera (اتوموکستین) و Intuniv (گوانفاسین)
- داروهای ضد افسردگی مانند پروزاک (فلوکستین)، ولبوترین (بوپروپیون) و زولافت (سرترالین)
- داروهای ضد تشنج مانند کلونوپین (کلونازپام)
- آرام بخش هایی مانند والیوم (دیازپام)، زاناکس (آلپرازولام) و آتیوان (لورازپام)
آموزش والدین
آموزش والدین کلید موفقیت درمان است. هنگامی که کودکی دارای اختلال رفتاری است، یادگیری نحوه برقراری ارتباط موثر، اجتناب از محرک ها و مدیریت طغیان های کودک می تواند به حفظ یک محیط آرام و پایدار کمک کند. سخن پایانی:اگر مشکوک هستید که فرزندتان ممکن است اختلال رفتاری داشته باشد، احساس مسئولیت کنید. این احساسات قابل درک است. علائم اختلالات رفتاری می تواند کل خانواده را تحت تاثیر قرار دهد. اگر فرزند شما اختلال رفتاری دارد، به یاد داشته باشید که این تقصیر شما نیست.درمان می تواند علائم کودک شما را تسکین دهد. هر چه زودتر کودک شما تشخیص و برنامه درمانی دریافت کند، کودک شما سریعتر می تواند تسکین پیدا کند و دوباره احساس موفقیت کند. شما می توانید با متعهد شدن به آموزش والدین، خانواده درمانی و کمک به او برای رسیدن به قرار ملاقات، به فرزند خود نشان دهید که برای حمایت از او حضور دارید.