آناتومی گوش:
گوش از قسمت های مختلفی تشکیل شده است. امواج صوتی مراحل مختلفی را درون گوش طی می کنند تا به اعصاب شنوایی تبدیل شوند. هرکدام از اجزای گوش درونی روی این امواج تاثیر گذاشته (تقویت، جمع آوری، تغییر فرکانس، انتقال و..) و به اعصاب شنوایی می رسند. ساختمان گوش از قسمت های مختلفی تشکیل شده است.
آناتومی گوش خارجی:
گوش خارجی امواج صوتی را جمع آوری و متمرکز می سازد و از دو قسمت تشکیل شده است.
لاله گوش:
لاله گوش در غالب حیوانات متحرک است و برای جمع کردن و هدایت موج صوتی و تشخیص جهت صدا به کار می رود، ممکن است به طرف منبع صوت متوجه شود. در انسان لاله گوش بی حرکت است ولی تا اندازه ای جهت صوت را می تواند تشخیص دهد.
آناتومی مجرای گوش خارجی:
مجرای گوش خارجی لوله ایست که تقریبا 2 تا 3 سانتی متر طول دارد و در حدود یک سانتی متر مکعب حجم دارد و به پرده صماخ ختم می شود. ارتعاشات صوتی تا قسمت انتهایی این لوله به وسیله هوا منتقل شده، پس از آن به وسیله محیط های جامد و مایع به گوش میانی انتشار می یابد.
پرده صماخ:
پرده صماخ غشایی است که به وسیله اصوات با فرکانس های مختلف مرتعش می شود. درجه کشش آن از محیط به طرف مرکز تدریجا زیاد شده و به همین علت است که هر قسمت از این پرده به وسیله فرکانس معینی مرتعش می شود.
آناتومی گوش میانی:
گوش میانی امواج را تقویت و منتقل می کند. گوش میانی در حفره استخوانی موسوم به صندوق تمپان قرار دارد و به وسیله شیپور استاش به حلق می رسد. ارتعاشات هوا که از گوش خارجی به پرده صماخ می رسد به وسیله چهار استخوان کوچک که یکی پس از دیگری متکی به هم مفصل شده است، به گوش داخلی منتقل می گردد. این چهار استخوان بر حسب شکلی که دارند شامل چکشی، سندانی، عدسی و رکابی است. وظیفه آن ها کم کردن دامنه ارتعاشات و در نتیجه افزایش تغییرات فشار است.
پنجره بیضی:
استخوان چکشی به پرده صماخ و استخوان رکابی به پنجره بیضی ختم می شود که سطح آن 4 مرتبه از پرده صماخ کوچک تر است. چون سطح صماخ 14 مرتبه از سطح بیضی بزرگ تر است لذا فشار در پنجره بیضی 14 مرتبه زیاد می گردد. این بهترین وسیله ای است که می توان انرژی ارتعاشی یک محیط با وزن مخصوص کم را (هوا) به محیطی با وزن مخصوص زیاد منتقل نمود.
پنجره گرد:
در گوش میانی، پنجره دیگری وجود دارد که به پنجره گرد مرسوم است. پنجره گرد و پنجره بیضی حد فاصل بین گوش داخلی و میانی است. پنجره بیضی ارتعاشاتی را که به پرده صماخ می رسد از طریق استخوان های گوش میانی به گوش داخلی منتقل می کند و به پنجره گرد سبب می شود مایع گوش داخلی که در محفظه غیر قابل ارتعاشی قرار دارد بتواند مرتعش شود.
تمریناتی برای بهبود دید مستقیم کودک
آناتومی گوش داخلی:
گوش داخلی امواج منتقل شده از گوش میانی را دریافت و آن را به امواج شنوایی تبدیل می کند. گوش داخلی اصلی ترین قسمت گوش است و از چندین قسمت تشکیل شده است.
مجاری نیم حلقوی:
در ساختمان گوش سه مجرای نیم حلقوی واقع شده است که برای حفظ تعادل بدن در فضا به کار می رود و در امر شنیدن تاثیر ندارد.
کیسه اوتریکول و ساکول:
مجاری نیم حلقوی بالای کیسه ای به نام اوتریکول قرار گرفته اند که به وسیله مجرایی به یک کیسه کوچک تر مرسوم به ساکول وصل می شود.
حلزون:
در زیر مجاری نیم حلقوی، حلزون قرار گرفته که حفره ای پیچیده به شکل حلزون است و به وسیله دریچه بیضی به گوش میانی مربوط می شود. تعداد حلقه های این مارپیچ 2-5، طول آن 38 میلی متر و قطر قاعده آن در حدود 3/3 میلی متر است. حلزون از مایعی پر شده و به وسیله دو پنجره به وسیله غشای مسدود به صندوق تمپان ارتباط دارد. یکی پنجره بیضی که ارتعاشات را دریافت می کند و دیگری پنجره گرد بوده و عمل آن این است که به مایعی که در حلزون قرار دارد، امکان ارتعاش می دهد.
مجرای حلزونی:
در وسط حلزون مجرای حلزونی قرار دارد که به ساکول معروف است.
درباره تمریناتی برای بهبود دید مستقیم کودک بدانید.
غشا بازیلر:
حفره حلزون به وسیله جدار طولی به نام غشا بازیلر به دو قسمت تقسیم می شود.
اندام کورتی:
روی غشا بازیلر مجموعه ای مرسوم به اندام کورتی یا عضو کورتی قرار گرفته است. تعداد اندام کورتی از قاعده حلزون به طرف راس آن به تدریج افزایش می یابد.
تونل کورتی:
عضو کورتی از یک سلسله سلول هایی به شکل میله که راس آن ها دو به دو مجاور هم قرار دارد، تشکیل می شود. بدین طریق مجرایی با مقطع مثلثی شکل را محدود می سازد که به تونل کورتی معروف است.
شروع پیدایش حس شنوایی:
یک سر میله روی غشا بازیلر تکیه داشته و سر دیگر آن آزاد است. لذا هر میله می تواند در داخل آندولنف (مایع مجرای حلزونی) حرکت آزاد داشته باشد. روی دو طرف تونل کورتی سلول های مژه دار شنوایی قرار دارند که انشعابات نهایی عصب شنوایی به آن ها منتهی می گردد و می توان شروع حس شنوایی را از این ناحیه دانست.